Vamos Argentina

5-11-2011
Gisteravond heerlijk gerelaxt in warmwaterbronnen. Ze zijn prachtig aangelegd in een natuurlijke omgeving. Het zijn 6 baden. Je begint warm, dan warmer, dan echt heet (je houdt het er niet lang vol) dan weer minder warm, vervolgens een bad waarin in de ene helft koud water binnenstroomt en de andere kant heel warm is. De laatste is zwembadwaterniveau en is dan KOUD. Tegen 23:00 uur waren we terug. Na een spelletje klaverjas, de jongetjes weer verloren (4-1 voor de meisjes), goed geslapen.
Vanochtend zouden we vertrekken om 9:35 uur. In verband met zomertijd of wintertijd, Chilitijd of Argentinatijd werd dit 10:35 uur. Voldoende tijd dus om nog wat fraaie plaatjes te schieten van de Villarrica, die nu in een wolkeloze hemel prijkt. De naam die de Mapuche indianen aan deze vulkaan hebben gegeven is: Ruca Pillan. Dat betekent: Huis van de geesten. Inderdaad Isabel Allende heeft dit gebruikt voor haar beroemde boek. Ondertussen was Nicolien met haar laptop weg om de tickets uit te printen. Die had een probleempje met haar agent. Ze kreeg de tickets op haar laptop en die zouden niet uitgeprint moeten worden (printer bij de agent was ook kapot, misschien zei hij het daarom). Echter inmiddels had iemand gezegd, dat de tickets i.v.m. de grens wel uitgeprint moesten zijn. Omdat we toch een uur moesten wachten zij dus op pad. Wij gingen nog maar een wandelingetje doen. Rob paste op de koffers. Na een uur kwam de bus met een zenuwachtige steward die ons en de bagage zo snel mogelijk wilde inladen. We hadden dus nu wel een bus maar geen reisleider meer. Wij daarom alles zo langzaam mogelijk gedaan en steward tig keer aan zijn verstand gepeuterd, dat wij zo echt niet mee konden. Zo'n 10 minuten te laat arriveerde Nicolien. Zucht van opluchting!!!! Het kantoortje bleek gesloten, elders de printer defect, je snapt het wel. Afijn, Wij op weg.
Het is een lijnbus. Na enige tijd stopte de bus en kregen alle passagiers een zakje met daarin: oploskoffie, oplosmelk, suiker en thee en een heerlijke koek. Vervolgens heet water in beker en dan kon je zelf naar keuze bereiden. De koffie was niet heerlijk. Meer zeg ik er niet over.
De bus hobbelde verder en na kort tijd weer een pauze. Nu om naar de wc te gaan. Prachtige omgeving waarvan we snel wat foto’s maakten.
En toen waren we bij de grens. Commotie in de bus. Wat was het geval??? Wij wisten het niet, maar er kwam rook langs de bus. Naar onze mening niet helemaal zoals het moest. Afijn, wij met onze paspoorten richting douane en dat verliep heel soepeltjes. Bij de bus stonden de buschauffeur en de steward interessant te kijken naar de motor. De geleerden onder ons dachten dat het iets met de koeling moest zijn. Hoe dan ook, na enige tijd deed de motor het weer en na nog een korte stop bij de Argentijnse grens ging het verder.
We zitten in een heel leuk hotel, met prachtige kamers. De zon schijnt en we gaan dan ook snel San Martin de los Andes verkennen.

6-11-2011.

Vandaag zijn er 5 van de groep een uitgewerkte vulkaan opgeklommen. 900 meter omhoog (van 900 naar 1800). Wij hebben met z’n tienen een ontspannen boottocht van 7 uur op het Lago Lacar gemaakt. Jammer dat van de Argentijnen niemand maar dan ook niemand maar 1 woord engels spreekt. Communicatie dus met handen en voeten. En dat terwijl er veel te vertellen is over het National Park Lanin. De Spaanse gids was dan ook voortdurend aan het woord. Na een half uur stop van 1,5 uur. Ongeveer 200 meter omhoog gewandeld naar een watervalletje. Daarna aan de haven met z’n vieren 2 broodjes vlees + kaas gegeten. Dat bleek voor 4 personen een volledige maaltijd. Vervolgens verder gevaren naar een volgende stop. Hier weer 300 meter omhoog naar een veel grotere waterval. Prachtige natuur. Het is hier dan ook voorjaar dus veel staat in bloei. Na een stop van een half uur bij een soort van kantine waar we lekker in het gras hebben gelegen, gezeten naar een eilandje. Weer wandelen, nu ongeveer 100 meter omhoog naar een piepklein kappelletje uit 1933. Om 19:00 uur waren we terug.
Op de boot kwam ik (Nini) in contact met een echtpaar, die met een soort metalen rietje iets dronken uit een beker. Zij spraken alleen Spaans (ik 10 woorden!) en geen engels. Met handen en voeten in gesprek, want ik wilde toch wel graag weten wat zij dronken. Zij boden mij een slok aan. Ik ben overal voor in, dus nam het aanbod aan. Uiteraard vriendelijk lachend nam ik een klein beetje via het rare rietje. Het was vreselijk vies. Het spul bestond uit een beker groene drap met een heel klein beetje warm water en wat suiker. Ik heb een foto van de mensen genomen en zij wilden een foto van mij nemen. Een nadeel, moest ik nog een leurkje nemen. (Wij hebben het apparaat en bijbehorend rietje “leurkje” gedoopt. Ik weet het zeker: “leurkje wordt mijn souvenir uit Argentinie) Daarna heb ik een dropje genomen om de vieze smaak weg te werken en een dropje aan mijn nieuwe kennissen aangeboden. Geprobeerd uit te leggen dat het drop was uit Nederland. Zij snapten er niets van en vonden het ook niet lekker, waarop de man het dropje overboord gooide. Ze hadden ook nog nooit gehoord van “Holland” of “the Netherlands”.
Om 7 uur meerden we weer aan in San Martin. Het was een gezellige dag met heel veel zon. Snel boodschappen gedaan want morgen staat er weer een lange busrit op het programma. Ook hebben we chocolade gekocht (ja, ik let echt even niet op mijn “lijn”. De chocolade hier is zoooooo lekker.
Liefs NNAR